Haftowane życzenia

Miło jest dostać kartkę z życzeniami - na urodziny, imieniny, na święta ... Tak, wiem, nie ma czasu, żeby siąść i wypisać tych kilka(-naście) kartek, ciągle jest coś ważniejszego do zrobienia. Ale co jest tak naprawdę ważniejszego od tego, by sprawić komuś radość?

Dlatego z uporem maniaka co roku poszukuję nowych pomysłów na własnoręczne zrobienie kartek.

W tym roku wybór padł na haft matematyczny, który zauroczył mnie i wciągnął na całego.

Wzorów i tutoriali można znaleźć całe mnóstwo (np. tutaj albo tutaj ), ja miałam możliwość uczestniczenia w warsztatach, na których poznałam podstawy tego rękodzieła. 

Swoje wprawki zaczęłam od najprostszych motywów choinkowych (wzory do pobrania tu ):

Następnie były proste motywy szopki (wzory tu):

 Maryja z Dzieciątkiem (wzór tu)

 Anioły (wzór)

 i Dzieciątko (wzór):

 Powstało też kilka kartek imieninowo-urodzinowych (na chwilę obecną nie potrafię zlokalizować źródła):

Gorąco polecam te technikę - jest naprawdę prosta, a jednocześnie dość efektowna.
A na koniec jeszcze kartka wykonana zupełnie inną techniką - iris folding (moja druga ulubiona technika, ale to już zupełnie inny temat;-)

Błogosławionych Świąt życzę!

"Apostołowie Miłosierdzia"

Wielkimi krokami zbliża się koniec Roku Miłosierdzia.  Czas miłosierdzia jednak  nie kończy się nigdy (dzięki Bogu;-).

A żeby o tym nie zapomnieć, warto powracać do sylwetek świętych, których nazywamy „Apostołami Miłosierdzia”. Taki też tytuł nosi książka Elizy Piotrowskiej wydana przez Wydawnictwo Świety Wojciech. 

To jedna z kilku książek z serii „Święci uśmiechnięci”, która to seria cieszy się w naszym domu wielkim powodzeniem, nie bez powodu zresztą. Przyznajmy bowiem szczerze  –  żywoty świętych niekoniecznie bywają wciągającą lekturą, zwłaszcza, gdy ma się 7 lat. I tu właśnie przychodzi nam z pomocą wyżej wspomniana seria książeczek, gdzie spotkać możemy m. in. św. Franciszka z Asyżu, Urszulę Ledóchowską, Jana Bosko czy św. Mikołaja.

„Apostołowie Miłosierdzia” przybliżają nam postać trójki wspaniałych świętych: Jana Pawła II, Faustyny i brata Alberta. Nie jest to jednak książka, jakich wiele. Każda strona to barwne, często przezabawne ilustracje oraz w bardzo przystępny (wierszowany)  i uroczy sposób opisane życie każdego ze świętych. 

Bardzo ciekawym zabiegiem edytorskim jest też wprowadzenie różnego rodzaju i wielkości czcionki – dzięki temu tekst jeszcze bardziej przykuwa naszą uwagę, a dziecko, które dopiero wkracza w świat literek ma okazję do sprawdzenia swych umiejętności czytelniczych.

Format książki i usztywniana okładka również przyczyniają się do tego, że książka jest niestandardowa i z całą pewnością warta tego, by mieć ją w swej biblioteczce – zapewniam, że zarówno dzieci, jak i rodzice będą sięgać po nią z wielka przyjemnością i powracać do niej niejednokrotnie.

Nie taki 6-latek w szkole straszny

Rok szkolny powoli dobiega końca (nauczyciele, bardziej chyba niż uczniowie, z utęsknieniem czekają na ostatni dzwonek ;-) myślę więc, iż można już podzielić się garścią refleksji z tego okresu. 

Od razu na wstępie chciałabym jednak zaznaczyć, iż nie byłam, nie jestem i nie będę zwolenniczką przymusowego posyłania dzieci 6-letnich do szkoły. Jednak ponieważ tak nam się przytrafiło, iż moje starsze dziecko znalazło się w roczniku, który, jako jedyny, został w obliczu takiego faktu postawiony, chciałabym  pokazać, jak wygląda szkolna rzeczywistość w naszym przypadku.

Przyznam, iż jeszcze rok temu miałam masę wątpliwości co do tego, jak moja córka poradzi sobie w szkole, do której chodzi kilkuset uczniów, w której zajęcia odbywają się na dwie zmiany (trzy razy w tygodniu zaczynamy lekcje o 7.30), czy poradzi sobie emocjonalnie, czy pokona swoją nieśmiałość itd., itp. I co mogę powiedzieć po prawie dziesięciu miesiącach nauki? Ano to, iż była to najlepsza dla niej decyzja, której nie żałuję ani trochę, a wręcz przeciwnie - bardzo się cieszę, iż tak się właśnie stało. 

A dlaczego? A dlatego:

1. Przez ostatnie dwa lata dzień w dzień miałam problem, by obudzić Anię i dotrzeć do przedszkola na 8.15. Dziś, nawet jeśli nie obudzi się sama, nawet jeśli nie zerwie się z łóżka po pierwszym buziaczku, to nigdy jednak nie ma marudzenia typu " czy muszę iść", "czy mogę dziś zostać w domu". Problem robi się wtedy, gdy np. z powodu choroby nie może iść do szkoły - jest wtedy bardzo zawiedziona i z utęsknieniem czeka powrotu do szkolnej ławki.

2. Dzieci w pierwszej klasie naprawdę nie siedzą cały czas ławkach! 

Nie wiem skąd mogło się wziąć w ogóle takie podejrzenie - dzieci mają miejsce do zabawy zarówno w swojej sali, jak i w świetlicy, bawią się naprawdę sporo (ba! nawet z okazji ślubowania każda klasa dostała w prezencie mnóstwo nowych klocków, układanek etc.), wychodzą na plac zabaw i robią mnóstwo innych interesujących rzeczy.

3. Bezpieczeństwo maluchów. 

O to też jestem spokojna - starsze dzieci mają swoje sale na wyższych piętrach, pierwszaki zawsze są pod opieka wychowawcy, nauczyciela przedmiotu lub wychowawcy świetlicy, a kontakty ze starszymi dziećmi (np. podczas pobytu w świetlicy) skutkują tym, iż moje dziecko uczy się nowych umiejętności oraz tego, że starszy z młodszym może się świetnie zakumplować.

4. Nauka.

I tu również, przyznaję, znalazłam się w gronie szczęśliwych rodziców, którzy nie muszą zaganiać swoich dzieci do odrabiania lekcji. Zaraz po powrocie ze szkoły Ania wyjmuje książkę, zeszyt i z zapałem robi to, co było zadane. Jest to dla niej po prostu świetna zabawa, a ponieważ z czytaniem, pisaniem czy liczeniem nie ma żadnych problemów, chętnie uczy się nowego materiału. Wiem jednak, iż są w jej klasie dzieci, które do tej pory mają problem z czytaniem, dlatego dzieci te objęte są dodatkowymi godzinami zajęć wyrównawczych, gdzie w małej grupce ćwiczą swoje umiejętności pod bacznym okiem wychowawczyni.

5. Emocje.

Tego obawiałam się bardzo, gdyż moje dziecko jest dosyć nieśmiałe, a i swoje "foszki" też potrafi pokazać. I tu dzieją się dziwne "czary-mary", gdyż po przekroczeniu progu swojej sali Ania staje się aktywną uczennicą, chętnie zgłasza się podczas lekcji, jest koleżeńska i radosna. Wiem, że w tym miejscu należą się wielkie słowa uznania dla wychowawczyni, która jest dla "swoich" dzieci niczym druga mama - bardzo troskliwa i wyrozumiała, a jednocześnie wymagająca.

Podsumowując:

Jeśli Twoje dziecko lubi poznawać nowe rzeczy, nabywać nowe umiejętności, nie gryzie, nie kopie, dąży do tego, by być coraz bardziej samodzielne - nie bój się szkoły! To może być naprawdę świetna przygoda, a stwierdzenie o rzekomych "zabieraniu dzieciństwa" można włożyć między bajki. Moje dziecko naprawdę pozostało dzieckiem, a gdybym miała zabrać Ani dzieciństwo, to nie zgodziłabym się na to nawet wtedy, gdyby miała lat 10 (swoja drogą - mam wrażenie, że ja sama co najmniej przez całą szkołę podstawową, a nawet dłużej, pozostałam jednak dzieckiem).

W wielu szkołach, również w naszej, otwierane są teraz oddziały zerówkowe, które mogą być naprawdę wspaniałą alternatywą dla tych przedszkolnych. Dzieci mogą tam powoli wdrożyć się w rytm szkolny i poznać nowe otoczenie. Dla dziecka, znudzonego czteroletnim pobytem w murach przedszkola może to być ciekawa odmiana i bodziec do rozwoju. Obserwują swoje młodsze dziecko, skłaniam się powoli ku wybraniu takiego właśnie rozwiązania, co i innym szczerze polecam.